ਆਪ ਡੁਬੇ ਚਹੁ ਬੇਦ ਮਹਿ ਚੇਲੇ ਦੀਏ ਬਹਾਇ ॥੧੦੪॥

Aap dubé chahu béḋ mėh chélé ḋee▫é bahaa▫é. ||104||

He himself is drowning in the four Vedas; he drowns his disciples as well. ||104||

ਕਬੀਰ ਜੇਤੇ ਪਾਪ ਕੀਏ ਰਾਖੇ ਤਲੈ ਦੁਰਾਇ ॥

Kabeer jéṫé paap kee▫é raakʰé ṫalæ ḋuraa▫é.

Kabir! Whatever sins the mortal has committed, he tries to keep hidden under cover.

ਪਰਗਟ ਭਏ ਨਿਦਾਨ ਸਭ ਜਬ ਪੂਛੇ ਧਰਮ ਰਾਇ ॥੧੦੫॥

Pargat bʰa▫é niḋaan sabʰ jab poochʰé ḋʰaram raa▫é. ||105||

But in the end, they shall all be revealed, when the Righteous Judge of Dharma investigates. ||105||

ਕਬੀਰ ਹਰਿ ਕਾ ਸਿਮਰਨੁ ਛਾਡਿ ਕੈ ਪਾਲਿਓ ਬਹੁਤੁ ਕੁਟੰਬੁ ॥

Kabeer har kaa simran chʰaad kæ paali▫o bahuṫ kutamb.

Kabir! You have given up meditating on the Lord, and you have raised a large family.

ਧੰਧਾ ਕਰਤਾ ਰਹਿ ਗਇਆ ਭਾਈ ਰਹਿਆ ਨ ਬੰਧੁ ॥੧੦੬॥

Ḋʰanḋʰaa karṫaa rėh ga▫i▫aa bʰaa▫ee rahi▫aa na banḋʰ. ||106||

You continue to involve yourself in worldly affairs, but none of your brothers and relatives remain. ||106||

ਕਬੀਰ ਹਰਿ ਕਾ ਸਿਮਰਨੁ ਛਾਡਿ ਕੈ ਰਾਤਿ ਜਗਾਵਨ ਜਾਇ ॥

Kabeer har kaa simran chʰaad kæ raaṫ jagaavan jaa▫é.

Kabir! Those who give up meditation on the Lord, and get up at night to wake the spirits of the dead,

ਸਰਪਨਿ ਹੋਇ ਕੈ ਅਉਤਰੈ ਜਾਏ ਅਪੁਨੇ ਖਾਇ ॥੧੦੭॥

Sarpan ho▫é kæ a▫uṫaræ jaa▫é apuné kʰaa▫é. ||107||

shall be reincarnated as snakes, and eat their own offspring. ||107||

ਕਬੀਰ ਹਰਿ ਕਾ ਸਿਮਰਨੁ ਛਾਡਿ ਕੈ ਅਹੋਈ ਰਾਖੈ ਨਾਰਿ ॥

Kabeer har kaa simran chʰaad kæ aho▫ee raakʰæ naar.

Kabir! The woman who gives up meditation on the Lord, and observes the ritual fast of Ahoi,

ਗਦਹੀ ਹੋਇ ਕੈ ਅਉਤਰੈ ਭਾਰੁ ਸਹੈ ਮਨ ਚਾਰਿ ॥੧੦੮॥

Gaḋhee ho▫é kæ a▫uṫaræ bʰaar sahæ man chaar. ||108||

shall be reincarnated as a donkey, to carry heavy burdens. ||108||

ਕਬੀਰ ਚਤੁਰਾਈ ਅਤਿ ਘਨੀ ਹਰਿ ਜਪਿ ਹਿਰਦੈ ਮਾਹਿ ॥

Kabeer chaṫuraa▫ee aṫ gʰanee har jap hirḋæ maahi.

Kabir! It is the most clever wisdom, to chant and meditate on the Lord in the heart.

ਸੂਰੀ ਊਪਰਿ ਖੇਲਨਾ ਗਿਰੈ ਤ ਠਾਹਰ ਨਾਹਿ ॥੧੦੯॥

Sooree oopar kʰélnaa giræ ṫa tʰaahar naahi. ||109||

It is like playing on a pig; if you fall off, you will find no place of rest. ||109||

ਕਬੀਰ ਸੋੁਈ ਮੁਖੁ ਧੰਨਿ ਹੈ ਜਾ ਮੁਖਿ ਕਹੀਐ ਰਾਮੁ ॥

Kabeer so▫ee mukʰ ḋʰan hæ jaa mukʰ kahee▫æ raam.

Kabir! Blessed is that mouth, which utters the Lord’s Name.

ਦੇਹੀ ਕਿਸ ਕੀ ਬਾਪੁਰੀ ਪਵਿਤ੍ਰੁ ਹੋਇਗੋ ਗ੍ਰਾਮੁ ॥੧੧੦॥

Ḋéhee kis kee baapuree paviṫar ho▫igo garaam. ||110||

It purifies the body, and the whole village as well. ||110||

ਕਬੀਰ ਸੋਈ ਕੁਲ ਭਲੀ ਜਾ ਕੁਲ ਹਰਿ ਕੋ ਦਾਸੁ ॥

Kabeer so▫ee kul bʰalee jaa kul har ko ḋaas.

Kabir! That family is good, in which the Lord’s slave is born.

ਜਿਹ ਕੁਲ ਦਾਸੁ ਨ ਊਪਜੈ ਸੋ ਕੁਲ ਢਾਕੁ ਪਲਾਸੁ ॥੧੧੧॥

Jih kul ḋaas na oopjæ so kul dʰaak palaas. ||111||

But that family in which the Lord’s slave is not born is as useless as weeds. ||111||

ਕਬੀਰ ਹੈ ਗਇ ਬਾਹਨ ਸਘਨ ਘਨ ਲਾਖ ਧਜਾ ਫਹਰਾਹਿ ॥

Kabeer hæ ga▫é baahan sagʰan gʰan laakʰ ḋʰajaa fahraahi.

Kabir! Some have lots of horses, elephants and carriages, and thousands of banners waving.

ਇਆ ਸੁਖ ਤੇ ਭਿਖੵਾ ਭਲੀ ਜਉ ਹਰਿ ਸਿਮਰਤ ਦਿਨ ਜਾਹਿ ॥੧੧੨॥

I▫aa sukʰ ṫé bʰikʰ▫yaa bʰalee ja▫o har simraṫ ḋin jaahi. ||112||

But begging is better than these comforts, if one spends his days meditating in remembrance of the Lord. ||112||

ਕਬੀਰ ਸਭੁ ਜਗੁ ਹਉ ਫਿਰਿਓ ਮਾਂਦਲੁ ਕੰਧ ਚਢਾਇ ॥

Kabeer sabʰ jag ha▫o firi▫o maaⁿḋal kanḋʰ chadʰaa▫é.

Kabir! I have wandered all over the world, carrying the drum on my shoulder.

ਕੋਈ ਕਾਹੂ ਕੋ ਨਹੀ ਸਭ ਦੇਖੀ ਠੋਕਿ ਬਜਾਇ ॥੧੧੩॥

Ko▫ee kaahoo ko nahee sabʰ ḋékʰee tʰok bajaa▫é. ||113||

No one belongs to anyone else; I have looked and carefully studied it. ||113||

ਮਾਰਗਿ ਮੋਤੀ ਬੀਥਰੇ ਅੰਧਾ ਨਿਕਸਿਓ ਆਇ ॥

Maarag moṫee beeṫʰré anḋʰaa niksi▫o aa▫é.

The pearls are scattered on the road; the blind man comes along.

ਜੋਤਿ ਬਿਨਾ ਜਗਦੀਸ ਕੀ ਜਗਤੁ ਉਲੰਘੇ ਜਾਇ ॥੧੧੪॥

Joṫ binaa jagḋees kee jagaṫ ulangʰé jaa▫é. ||114||

Without the Light of the Lord of the Universe, the world just passes them by. ||114||

ਬੂਡਾ ਬੰਸੁ ਕਬੀਰ ਕਾ ਉਪਜਿਓ ਪੂਤੁ ਕਮਾਲੁ ॥

Boodaa bans Kabeer kaa upji▫o pooṫ kamaal.

O Kabir! My family has drowned since the birth of my son Kamaal.

ਹਰਿ ਕਾ ਸਿਮਰਨੁ ਛਾਡਿ ਕੈ ਘਰਿ ਲੇ ਆਯਾ ਮਾਲੁ ॥੧੧੫॥

Har kaa simran chʰaad kæ gʰar lé aa▫yaa maal. ||115||

He has given up meditating on the Lord, in order to bring home wealth. ||115||

ਕਬੀਰ ਸਾਧੂ ਕਉ ਮਿਲਨੇ ਜਾਈਐ ਸਾਥਿ ਨ ਲੀਜੈ ਕੋਇ ॥

Kabeer saaḋʰoo ka▫o milné jaa▫ee▫æ saaṫʰ na leejæ ko▫é.

Kabir! Go out to meet the holy man; do not take anyone else with you.

ਪਾਛੈ ਪਾਉ ਨ ਦੀਜੀਐ ਆਗੈ ਹੋਇ ਸੁ ਹੋਇ ॥੧੧੬॥

Paachʰæ paa▫o na ḋeejee▫æ aagæ ho▫é so ho▫é. ||116||

Do not turn back - keep on going. Whatever will be, will be. ||116||

ਕਬੀਰ ਜਗੁ ਬਾਧਿਓ ਜਿਹ ਜੇਵਰੀ ਤਿਹ ਮਤ ਬੰਧਹੁ ਕਬੀਰ ॥

Kabeer jag baaḋʰi▫o jih jévree ṫih maṫ banḋʰhu Kabeer.

Kabir! Do not bind yourself with that chain, which binds the whole world.

ਜੈਹਹਿ ਆਟਾ ਲੋਨ ਜਿਉ ਸੋਨ ਸਮਾਨਿ ਸਰੀਰੁ ॥੧੧੭॥

Jæhėh aataa lon ji▫o son samaan sareer. ||117||

As the salt is lost in the flour, so shall your golden body be lost. ||117||

ਕਬੀਰ ਹੰਸੁ ਉਡਿਓ ਤਨੁ ਗਾਡਿਓ ਸੋਝਾਈ ਸੈਨਾਹ ॥

Kabeer hans udi▫o ṫan gaadi▫o sojʰaa▫ee sænaah.

Kabir! The soul-swan is flying away, and the body is being buried, and still he makes gestures.

ਅਜਹੂ ਜੀਉ ਨ ਛੋਡਈ ਰੰਕਾਈ ਨੈਨਾਹ ॥੧੧੮॥

Ajhoo jee▫o na chʰod▫ee rankaa▫ee nænaah. ||118||

Even then, the mortal does not give up the cruel look in his eyes. ||118||

ਕਬੀਰ ਨੈਨ ਨਿਹਾਰਉ ਤੁਝ ਕਉ ਸ੍ਰਵਨ ਸੁਨਉ ਤੁਅ ਨਾਉ ॥

Kabeer næn nihaara▫o ṫujʰ ka▫o sarvan sun▫o ṫu▫a naa▫o.

Kabir: with my eyes, I see You, Lord; with my ears, I hear Your Name.

ਬੈਨ ਉਚਰਉ ਤੁਅ ਨਾਮ ਜੀ ਚਰਨ ਕਮਲ ਰਿਦ ਠਾਉ ॥੧੧੯॥

Bæn uchara▫o ṫu▫a naam jee charan kamal riḋ tʰaa▫o. ||119||

With my tongue I chant Your Name; I enshrine Your Lotus Feet within my heart. ||119||

ਕਬੀਰ ਸੁਰਗ ਨਰਕ ਤੇ ਮੈ ਰਹਿਓ ਸਤਿਗੁਰ ਕੇ ਪਰਸਾਦਿ ॥

Kabeer surag narak ṫé mæ rahi▫o saṫgur ké parsaaḋ.

Kabir! I have been spared from heaven and hell, by the Grace of the True Guru.

ਚਰਨ ਕਮਲ ਕੀ ਮਉਜ ਮਹਿ ਰਹਉ ਅੰਤਿ ਅਰੁ ਆਦਿ ॥੧੨੦॥

Charan kamal kee ma▫uj mėh raha▫o anṫ ar aaḋ. ||120||

From beginning to end, I abide in the joy of the Lord’s Lotus Feet. ||120||

ਕਬੀਰ ਚਰਨ ਕਮਲ ਕੀ ਮਉਜ ਕੋ ਕਹਿ ਕੈਸੇ ਉਨਮਾਨ ॥

Kabeer charan kamal kee ma▫uj ko kahi kæsé unmaan.

Kabir! How can I even describe the extent of the joy of the Lord’s Lotus Feet?

ਕਹਿਬੇ ਕਉ ਸੋਭਾ ਨਹੀ ਦੇਖਾ ਹੀ ਪਰਵਾਨੁ ॥੧੨੧॥

Kahibé ka▫o sobʰaa nahee ḋékʰaa hee parvaan. ||121||

I cannot describe its sublime glory; it has to be seen to be appreciated. ||121||

ਕਬੀਰ ਦੇਖਿ ਕੈ ਕਿਹ ਕਹਉ ਕਹੇ ਨ ਕੋ ਪਤੀਆਇ ॥

Kabeer ḋékʰ kæ kih kaha▫o kahé na ko paṫee▫aa▫é.

Kabir! How can I describe what I have seen? No one will believe my words.

ਹਰਿ ਜੈਸਾ ਤੈਸਾ ਉਹੀ ਰਹਉ ਹਰਖਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ॥੧੨੨॥

Har jæsaa ṫæsaa uhee raha▫o harakʰ gun gaa▫é. ||122||

The Lord is just as He is. I dwell in delight, singing His Glorious Praises. ||122||

TOP OF PAGE