ਬਿਨੁ ਸਬਦੈ ਰਸੁ ਨ ਆਵੈ ਅਉਧੂ ਹਉਮੈ ਪਿਆਸ ਨ ਜਾਈ ॥

Bin sabḋæ ras na aavæ a▫oḋʰoo ha▫umæ pi▫aas na jaa▫ee.

Without the Shabad, the essence does not come, O hermit, and the thirst of egotism does not depart.

ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਸਾਚੇ ਰਹੇ ਅਘਾਈ ॥

Sabaḋ raṫé amriṫ ras paa▫i▫aa saaché rahé agʰaa▫ee.

Imbued with the Shabad, one finds the ambrosial essence, and remains fulfilled with the True Name.

ਕਵਨ ਬੁਧਿ ਜਿਤੁ ਅਸਥਿਰੁ ਰਹੀਐ ਕਿਤੁ ਭੋਜਨਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸੈ ॥

Kavan buḋʰ jiṫ asṫʰir rahee▫æ kiṫ bʰojan ṫaripṫaasæ.

What is that wisdom, by which one remains steady and stable? What food brings satisfaction?

ਨਾਨਕ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਸਮ ਕਰਿ ਜਾਪੈ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਕਾਲੁ ਨ ਗ੍ਰਾਸੈ ॥੬੧॥

Naanak ḋukʰ sukʰ sam kar jaapæ saṫgur ṫé kaal na garaasæ. ||61||

O Nanak! When one looks upon pain and pleasure alike, through the True Guru, then he is not consumed by Death. ||61||

ਰੰਗਿ ਨ ਰਾਤਾ ਰਸਿ ਨਹੀ ਮਾਤਾ ॥

Rang na raaṫaa ras nahee maaṫaa.

If one is not imbued with the Lord’s Love, nor intoxicated with His subtle essence,

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦੈ ਜਲਿ ਬਲਿ ਤਾਤਾ ॥

Bin gur sabḋæ jal bal ṫaaṫaa.

without the Word of the Guru’s Shabad, he is frustrated, and consumed by his own inner fire.

ਬਿੰਦੁ ਨ ਰਾਖਿਆ ਸਬਦੁ ਨ ਭਾਖਿਆ ॥

Binḋ na raakʰi▫aa sabaḋ na bʰaakʰi▫aa.

He does not preserve his semen and seed, and does not chant the Shabad.

ਪਵਨੁ ਨ ਸਾਧਿਆ ਸਚੁ ਨ ਅਰਾਧਿਆ ॥

Pavan na saaḋʰi▫aa sach na araaḋʰi▫aa.

He does not control his breath; he does not worship and adore the True Lord.

ਅਕਥ ਕਥਾ ਲੇ ਸਮ ਕਰਿ ਰਹੈ ॥

Akaṫʰ kaṫʰaa lé sam kar rahæ.

But one who speaks the Unspoken Speech, and remains balanced,

ਤਉ ਨਾਨਕ ਆਤਮ ਰਾਮ ਕਉ ਲਹੈ ॥੬੨॥

Ṫa▫o Naanak aaṫam raam ka▫o lahæ. ||62||

O Nanak! Attains the Lord, the Supreme Soul. ||62||

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਰੰਗੇ ਰਾਤਾ ॥

Gur parsaadee rangé raaṫaa.

By Guru’s Grace, one is attuned to the Lord’s Love.

ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਆ ਸਾਚੇ ਮਾਤਾ ॥

Amriṫ pee▫aa saaché maaṫaa.

Drinking in the Ambrosial Nectar, he is intoxicated with the Truth.

ਗੁਰ ਵੀਚਾਰੀ ਅਗਨਿ ਨਿਵਾਰੀ ॥

Gur veechaaree agan nivaaree.

Contemplating the Guru, the fire within is put out.

ਅਪਿਉ ਪੀਓ ਆਤਮ ਸੁਖੁ ਧਾਰੀ ॥

Api▫o pee▫o aaṫam sukʰ ḋʰaaree.

Drinking in the Ambrosial Nectar, the soul settles in peace.

ਸਚੁ ਅਰਾਧਿਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਤਰੁ ਤਾਰੀ ॥

Sach araaḋʰi▫aa gurmukʰ ṫar ṫaaree.

worshiping the True Lord in adoration, the Gurmukh crosses over the river of life.

ਨਾਨਕ ਬੂਝੈ ਕੋ ਵੀਚਾਰੀ ॥੬੩॥

Naanak boojʰæ ko veechaaree. ||63||

O Nanak! After deep contemplation, this is understood. ||63||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਮੈਗਲੁ ਕਹਾ ਬਸੀਅਲੇ ਕਹਾ ਬਸੈ ਇਹੁ ਪਵਨਾ ॥

Ih man mægal kahaa basee▫alé kahaa basæ ih pavnaa.

Where does this mind-elephant live? Where does the breath reside?

ਕਹਾ ਬਸੈ ਸੁ ਸਬਦੁ ਅਉਧੂ ਤਾ ਕਉ ਚੂਕੈ ਮਨ ਕਾ ਭਵਨਾ ॥

Kahaa basæ so sabaḋ a▫oḋʰoo ṫaa ka▫o chookæ man kaa bʰavnaa.

Where should the Shabad reside, so that the wanderings of the mind may cease?

ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਮੇਲੇ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਵਾਸਾ ਇਹੁ ਮਨੁ ਪਾਏ ॥

Naḋar karé ṫaa saṫgur mélé ṫaa nij gʰar vaasaa ih man paa▫é.

When the Lord blesses one with His Glance of Grace, he leads him to the True Guru. Then, this mind dwells in its own home within.

ਆਪੈ ਆਪੁ ਖਾਇ ਤਾ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਵੈ ਧਾਵਤੁ ਵਰਜਿ ਰਹਾਏ ॥

Aapæ aap kʰaa▫é ṫaa nirmal hovæ ḋʰaavaṫ varaj rahaa▫é.

When the individual consumes his egotism, he becomes immaculate, and his wandering mind is restrained.

ਕਿਉ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣੈ ਆਤਮੁ ਜਾਣੈ ਕਿਉ ਸਸਿ ਘਰਿ ਸੂਰੁ ਸਮਾਵੈ ॥

Ki▫o mool pachʰaaṇæ aaṫam jaaṇæ ki▫o sas gʰar soor samaavæ.

How can the root, the source of all be realized? How can the soul know itself? How can the sun enter into the house of the moon?

ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਉਮੈ ਵਿਚਹੁ ਖੋਵੈ ਤਉ ਨਾਨਕ ਸਹਜਿ ਸਮਾਵੈ ॥੬੪॥

Gurmukʰ ha▫umæ vichahu kʰovæ ṫa▫o Naanak sahj samaavæ. ||64||

The Gurmukh eliminates egotism from within; then, O Nanak! The sun naturally enters into the home of the moon. ||64||

ਇਹੁ ਮਨੁ ਨਿਹਚਲੁ ਹਿਰਦੈ ਵਸੀਅਲੇ ਗੁਰਮੁਖਿ ਮੂਲੁ ਪਛਾਣਿ ਰਹੈ ॥

Ih man nihchal hirḋæ vasee▫alé gurmukʰ mool pachʰaaṇ rahæ.

When the mind becomes steady and stable, it abides in the heart, and then the Gurmukh realizes the root, the source of all.

ਨਾਭਿ ਪਵਨੁ ਘਰਿ ਆਸਣਿ ਬੈਸੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਤ ਤਤੁ ਲਹੈ ॥

Naabʰ pavan gʰar aasaṇ bæsæ gurmukʰ kʰojaṫ ṫaṫ lahæ.

The breath is seated in the home of the navel; the Gurmukh searches, and finds the essence of reality.

ਸੁ ਸਬਦੁ ਨਿਰੰਤਰਿ ਨਿਜ ਘਰਿ ਆਛੈ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਸੁ ਸਬਦਿ ਲਹੈ ॥

So sabaḋ niranṫar nij gʰar aachʰæ ṫaribʰavaṇ joṫ so sabaḋ lahæ.

This Shabad permeates the nucleus of the self, deep within, in its own home; the Light of this Shabad pervades the three worlds.

ਖਾਵੈ ਦੂਖ ਭੂਖ ਸਾਚੇ ਕੀ ਸਾਚੇ ਹੀ ਤ੍ਰਿਪਤਾਸਿ ਰਹੈ ॥

Kʰaavæ ḋookʰ bʰookʰ saaché kee saaché hee ṫaripṫaas rahæ.

Hunger for the True Lord shall consume your pain, and through the True Lord, you shall be satisfied.

ਅਨਹਦ ਬਾਣੀ ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਣੀ ਬਿਰਲੋ ਕੋ ਅਰਥਾਵੈ ॥

Anhaḋ baṇee gurmukʰ jaaṇee birlo ko arṫʰaavæ.

The Gurmukh knows the unstruck sound current of the Bani; how rare are those who understand.

ਨਾਨਕੁ ਆਖੈ ਸਚੁ ਸੁਭਾਖੈ ਸਚਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਕਬਹੂ ਨ ਜਾਵੈ ॥੬੫॥

Naanak aakʰæ sach subʰaakʰæ sach rapæ rang kabhoo na jaavæ. ||65||

Says Nanak, one who speaks the Truth is dyed in the color of Truth, which will never fade away. ||65||

ਜਾ ਇਹੁ ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਮਨੁ ਕੈਠੈ ਰਹਤਾ ॥

Jaa ih hirḋaa ḋéh na hoṫee ṫa▫o man kætʰæ rahṫaa.

When this heart and body did not exist, where did the mind reside?

ਨਾਭਿ ਕਮਲ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਪਵਨੁ ਕਵਨ ਘਰਿ ਸਹਤਾ ॥

Naabʰ kamal asṫʰambʰ na hoṫo ṫaa pavan kavan gʰar sahṫaa.

When there was no support of the navel lotus, then in which home did the breath reside?

ਰੂਪੁ ਨ ਹੋਤੋ ਰੇਖ ਨ ਕਾਈ ਤਾ ਸਬਦਿ ਕਹਾ ਲਿਵ ਲਾਈ ॥

Roop na hoṫo rékʰ na kaa▫ee ṫaa sabaḋ kahaa liv laa▫ee.

When there was no form or shape, then how could anyone lovingly focus on the Shabad?

ਰਕਤੁ ਬਿੰਦੁ ਕੀ ਮੜੀ ਨ ਹੋਤੀ ਮਿਤਿ ਕੀਮਤਿ ਨਹੀ ਪਾਈ ॥

Rakaṫ binḋ kee maṛee na hoṫee miṫ keemaṫ nahee paa▫ee.

When there was no dungeon formed from egg and sperm, who could measure the Lord’s value and extent?

ਵਰਨੁ ਭੇਖੁ ਅਸਰੂਪੁ ਨ ਜਾਪੀ ਕਿਉ ਕਰਿ ਜਾਪਸਿ ਸਾਚਾ ॥

varan bʰékʰ asroop na jaapee ki▫o kar jaapas saachaa.

When color, dress and form could not be seen, how could the True Lord be known?

ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਬੈਰਾਗੀ ਇਬ ਤਬ ਸਾਚੋ ਸਾਚਾ ॥੬੬॥

Naanak naam raṫé bæraagee ib ṫab saacho saachaa. ||66||

O Nanak! Those who are attuned to the Naam, the Name of the Lord, are detached. Then and now, they see the Truest of the True. ||66||

ਹਿਰਦਾ ਦੇਹ ਨ ਹੋਤੀ ਅਉਧੂ ਤਉ ਮਨੁ ਸੁੰਨਿ ਰਹੈ ਬੈਰਾਗੀ ॥

Hirḋaa ḋéh na hoṫee a▫oḋʰoo ṫa▫o man sunn rahæ bæraagee.

When the heart and the body did not exist, O hermit, then the mind resided in the absolute, detached Lord.

ਨਾਭਿ ਕਮਲੁ ਅਸਥੰਭੁ ਨ ਹੋਤੋ ਤਾ ਨਿਜ ਘਰਿ ਬਸਤਉ ਪਵਨੁ ਅਨਰਾਗੀ ॥

Naabʰ kamal asṫʰambʰ na hoṫo ṫaa nij gʰar basṫa▫o pavan anraagee.

When there was no support of the lotus of the navel, the breath remained in its own home, attuned to the Lord’s Love.

ਰੂਪੁ ਨ ਰੇਖਿਆ ਜਾਤਿ ਨ ਹੋਤੀ ਤਉ ਅਕੁਲੀਣਿ ਰਹਤਉ ਸਬਦੁ ਸੁ ਸਾਰੁ ॥

Roop na rékʰ▫i▫aa jaaṫ na hoṫee ṫa▫o akuleeṇ rahṫa▫o sabaḋ so saar.

When there was no form or shape or social class, then the Shabad, in its essence, resided in the unmanifest Lord.

ਗਉਨੁ ਗਗਨੁ ਜਬ ਤਬਹਿ ਨ ਹੋਤਉ ਤ੍ਰਿਭਵਣ ਜੋਤਿ ਆਪੇ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ॥

Ga▫un gagan jab ṫabėh na hoṫa▫o ṫaribʰavaṇ joṫ aapé nirankaar.

When the world and the sky did not even exist, the Light of the Formless Lord filled the three worlds.

TOP OF PAGE